EntellektuelForum

Ekim · Kayıt: 21 Arl 2007 Mesajlar: 2634 Konum: Kanada

Serdar Akinan
Ne kalır?

'İyilik kalır...' diyor Sevgili Kemal Sayar... Zaman zaman bunaldığımda; ruhuma şifa aradığımda onun gönül çeşmesine uzanırım. Kelimeleri damla damla ruhumu paklar.
Bir yazısından birkaç satırı paylaşmak istiyorum. Bu boğucu günlerde ruhumuzu daraltıp geleceklerimizi karartan hormonlu gündeme ve anlamsızlaştırılan hayatlarımıza dair birkaç şifalı satır...
İnsan neden ölümsüzlüğün peşindedir?
Neden daha uzun, hatta elimizde olsa sonsuza dek yaşamak isteriz? Yeryüzü eğlencelerinden geri kalmak istemediğimiz için mi? Dinlerin ve pek çok kültürün bize ebediyetten ve ölümsüzlükten bahsetmesi ilk elde insan ruhuyla ilgili bir hakikati ifşa eder: İnsan ruhu öyle bir şeyi arzular, öyle bir hale ermeye çabalar ki onu dünya hayatında elde edemez. Ruhumuzun menzili, kavrayışımızın ötesindedir. Ruh devamlılıktan fazlasını arzular, bizi aşan, ötemizde bir yere varmak ister. Ruhun en derin özlemi olan gerçek mutluluk, insanın elde ettiği güçte değildir. Ruh ebediyeti arzular. Bu dünyada olmayanı. İnsan işte hep bu gerilim hattında yaşar: Ruhun aşkınlığa duyduğu özlemle bedenin pek sınırlı güçleri arasındaki gerilim hattında.
Aslında insanın peşinde olduğu şey ölümsüzlük değildir. O bütünlüğün, hikmet ve iyiliğin peşindedir. Bu özlem, bu susuzluk, çürüyen bedenlerin içinde geçirdiğimiz dünya hayatında giderilemez. İnsan dünya hayatında tamamlanamayan bir varlıktır. O halde ruhun özlemi bu dünya hayatını uzatmakla karşılanamaz, 'aynısından biraz daha fazla' daha almak en derin arzularımızı tatmin etmez. Sadece süreklilik duygusu insana mutluluk getirmeyecektir. Bedenin ölümsüzlüğü peşinde koşmak suretiyle ruhun en derin özlemlerine körleşebilir ve bu hayatı iyi yaşama fırsatını da kaçırabiliriz. Fanilik ve ölümlülüğü kabul etmekle insan, 'yaşama ödevi'ni de hatırlamış olur, iyi yaşamak gerekir, iyiliğin peşinde koşmak gerekir, ruhlarımızın iyiliği için ihtimam göstermek gerekir.
Ancak ölümlü olmamızladır ki soyluluğa kulaç atarız.(...)
Yüce Tanrı, kitabında 'Her şey belirlenmiş bir vakte kadar akar' buyuruyor. Ölüm hayatın meyvesidir, hepimiz hayatımız boyunca hazırladığımız bir ölümü tadarız.
Hayatlarımıza bir bakın, medyaya, çevrenize... Daha güzel, daha güçlü, daha zengin ve daha saygın olmak için harcanan hayatlar.
Doğru nereye gömüldü? 'Gerçek budur' diyen aslında bize neyi dayatır?
Katil devletleri, kirli sistemleri, dünyayı ve insanlığı iğfal eden küresel şirketleri konuşmayalım. 'İnsan hakları', 'demokrasi, 'çağdaşlık', 'medeniyet' zihinlerimizi teslim alan birer silah olsun... Yarınsız, sevgisiz ve anlamsız kölece bir hayatı tüketip gidelim.
Kudretli sorular çok basit sorulardır.
Ben kimim? Neden bunu yapıyorum? Aslında neyin peşindeyim?
Çok basit değil mi? Hadi dürüstçe yanıtlasanıza...
Not:Yazısının tamamı için www.kemalsayar.com

Akşam