EntellektuelForum

Alemdar

Rachel Corrie: ‘Her zulüm bizedir, her ülkede bize kıydılar, bütün ihanetler bize edildi’
17 Mart 2014

“Maviye ima ya da iyimser bir gül niyetiyle: Rachel Corrie”

1979′da Washington’da bir kız çocuğu iyimser bir gül niyetiyle dünyaya gelir. O kız, o mavi ima, 10 yıl sonra emin adımlarla bir sahneye doğru yürümektedir. Kendinden büyük kürsüde, yüzyıllardır söylencesini barış üzerinden biriktirmiş halklara inancıyla cümleler savurur: “Benim adım Rachel Corrie. Başka çocuklar için buradayım. Buradayım; çünkü umursuyorum. Buradayım; çünkü her yerde çocuklar acı çekiyor ve çünkü her gün kırk bin kişi açlıktan ölüyor. Buradayım çünkü ölenlerin çoğu çocuk. Ölümlerin önlenebilir olduğunu anlamamız gerek. Onların biz, bizim onlar olduğumuzu anlamamız gerek. Rüyam gerçekleşebilir ve gerçekleşecek, Eğer hepimiz geleceğe bakıp oradaki parlayan ışığı görebilirsek.”

Rachel, 23′üne geldiğinde, düşlerinde gördüğü çocuklar için gittiği Gazze’de, bedenini siper ettiği bir İsrail buldozerinin altında kalarak can verir. Rachel, o topraklarda öldüğünde, yıllar öncesinde “Başka çocuklar için buradayım” diye seslenen o 10 yaşındaki kız çocuğudur ve emindir ki, ‘her zulüm bizedir, her ülkede bize kıydılar, bütün ihanetler bize edildi.’[2]

Rachel’ın hikayesi derde düşmenin hikayesidir. Gönüllü bir huzursuzdur Rachel. Tüm acılar karşısında uykularına, etine, yediklerine yabancıdır. Rachel’ın hikayesi bir anlatıcıya muhtaç değildir. Adımlarında, sesinde, düşünde yazılıdır. Kağıda düştüğü her sözcük sükÃ»net içinde isyan eder. 1991′de yazdığı bir yazıda şunları söyler: “Sevgili Asker, sanırım bu dünyayı anlamıyorum. Çünkü evinden uzak olmana anlam veremiyorum. Neden barış hala bir hayal ve savaş çok yakınımızdaki bir gerçek? Neden her gün kırk bin çocuk ölüyor anlam veremiyorum. Sanırım herkes bunlar hakkında biraz endişe duyuyor ama. Buzlar soğuk elleriyle su birikintilerine uzanıyorlar. Her sabah, bahçemde yürürken çimler kıtırdıyor. Gökyüzü, ufuk çizgisinden tepelere kadar uzanan gri bir kanvas. Üzerine beyazdan martılar sıçratılmış; sarı gözlerini dünyaya dikip, daireler çizerek uçuyorlar. Kanatlarını döndürüp hızla yükselişleri öyle sükÃ»netli ve güzel ki.”

Rachel, Washinghton Olympia’da geçirdiği çocukluğu ve ilk gençliğinde, yazar ve aktris olmak ister. Olympia Adalet ve Barış Hareketi’nin aktif bir üyesidir, Uluslararası Dayanışma Hareketi’nde görev alır. Kolej eğitimi sırasında üç yıl boyunca gönüllü olarak ruhsal bozukluğu olan hastalara haftalık ziyaretler yapar ve destek olur.

Üniversite’ye geldiğinde, ABD’nin Irak’ı işgali üzerine; İsrail’in Gazze’de bir katliama girişeceğinden endişe eder ve bölgede gözlemci olarak bulunmanın bunu engelleyebileceğini düşünür. 20 Ocak’ta Olympia’dan ayrılır. Önce Batı Şeria’ya, ardından da Gazze Şeridi’ne geçer. Bahar döneminde ülkesinde geride bıraktığı hayata geri dönmeyi planlarken, Gazze ile ortaklaşacak yazgısından habersizdir. Rachel da, o topraklarda bedenleri parçalanan çocuklar gibi, bir bahar daha göremeyecektir.

Gazze’deki günlerini devlet terörüne karşı yürüttüğü mücadele ile geçirir. Protestolar örgütler, sofralara çorbalar taşır, çocukları koynuna yatırır, buldozerlerin ezdiği çiçek tarlalarına su verir. Rachel, insanların bu zulüm karşısındaki sonsuz iyilikleri ile şaşkındır.

Rachel’ın Gazze’deki günlerini en dokunaklı haliyle ailesine yazdığı mektuplardan okuruz: “Kabuslar görüyorum, rüyalarımda siz ve ben içeride, dışarıda tanklar ve buldozerler evimizi çevirmiş görüyorum. Bazen adrenalin haftalar boyu bir anestetik ilaç etkisi yapıyor ve sonra akşamları ya da geceleri ise tekrar, beni perişan ediyor. Buradaki insanlar adına gerçekten çok korkuyorum. Dün, bir babanın, arkasında ellerinden tutmuş iki küçük çocuğuyla, evinin havaya uçurulacağını düşündüğü için, dışarıda tanklar ve bir keskin nişancı kulesi ve buldozerler ve Jeep’lerin durduğu bölgeye doğru gidişini izledim. Hepsinin öldürüleceğinden çok korktum ve onlarla tankın arasına durmaya çalıştım.”

Yine böyle bir günde, İsrail buldozerleri Filistinli ailenin evini yıkmak için yola çıkmıştır. Önceleri eşyaya yönelen yıkımlar artık, acımasız bir biçimde evlerin içindekileri de önüne katarak götürecek düzeydedir. Rachel, aylardır Gazze’deki halk ile diz dize sürdürdüğü direnişin burada bitmediğini, bitemeyeceğini bilir. Ailesine yazdığı mektupta bahsettiği babanın cesaretini bedeninde duyar. 2003′ün 16 Mart’ında, Rachel kollarını iki yana açar ve kendisine doğru gelen buldozerin önünü keser. Ömre açılan o avuçlar Rachel’in barış mücadelesinin fotoğrafıdır. Direniş onun da bedeninde çiçeklenecektir. Buldozer, Rachel’i toprağa yatırır. Üzerinden birkaç kere geçer. Rachel gördüğü düş uğruna çıktığı yolda ölümle buluşur. O ölür, kuşlar susar. Bir şiirinde bugününü yazmıştır:

“Bugün ölürsem / Kuşları susturun bugün ölürsem
Bırakın pirinç kafeslerinin parmaklıklarının arasından gözlerini dikip
Annemin ağlamasını izlesinler”

Rachel o günden bu güne Filistin’de ve tüm dünyada bir barış simgesi haline gelir. Dünyanın dört bir yanında onun anısına sayısız barış eylemi düzenlenir. Ölümünden sonra, Rachel’ın Filistin’den ailesine gönderdiği mektuplar çok sayıda gazete tarafından yayınlanır. Ölene kadar biriktirdiği her kelime bir tiyatro oyunu halini alır: “Benim Adım Rachel Corrie”. Bu oyun, Rachel’ın ölümünden üç yıl sonra sahnelenir ve İngiltere’de tiyatro izleyicileri tarafından seçilen “Yılın En İyi Yeni Tiyatro Oyunu Ödülü”nü alır. Oyun, Türkiye’de de bir tiyatro ekibi tarafından sahneye koyulur. Yönetmen Simone Bitton da Rachel’in günlükleri ve arkadaşlarının tanıklıklarından oluşturduğu filmi izleyiciyle buluşturur.

Rachel’ın annesi Cindy Corrie, kızının ölümünden sonraki süreçte yaptığı açıklamalarda, kızını öldürenin bir sistem olduğuna dikkat çeker. Rachel sadece bir buldozerin altında kalarak ölmemiştir, devlet terörü direniş ile karşılaştığında önce bedeni yok etmeyi seçmiştir.

Andrea’nın ölümünden sonra Alman hükümetinin bu ölüm ile ilgili bir mücadelede bulunmayışı gibi, Rachel’in ölümünün ardından da ne Amerika ne de İsrail sorumluları cezalandırmıştır.

[fraksiyon.org]

Kaynak: http://millibirlikruhu.wordpress.com/2014/03/17/her-zulum-bizedir-her-ulkede-bize-kiydilar-butun-ihanetler-bize-edildi/

Etiketler:ABD, acı çekiyor, Adalet ve Barış Hareketi, çocuklar, ölüyor, Batı Şeria, buldozer, devlet terörü, Filistin, Gazze, hikayesi, ihanet, Irak, israil, kâbus, kıydılar, Olympia, protesto, Rachel Corrie, rüya, Simone Bitton, Washinghton, zulüm 0
Rachel Corrie.
_________________
Bir varmış bir yokmuş...