EntellektuelForum

Ekim · Kayıt: 21 Arl 2007 Mesajlar: 2634 Konum: Kanada

Serdar Akinan
Çekin elinizi çocuklardan

Ülke yangın yerine dönmüş... Aklımıza gelecek hemen her konuda ayrışmış, kamplaşmış halde gırtlak gırtlağayız...

Milletin temsicileri üzerinden Meclis'e bakarak bir hal okuması yapılabilir.

Hiçbir konuda uzlaşma olmaması gerçekten son derece tedirgin edici.
Fakat çok başka bir konuda, toplum olarak bir uzlaşı zemini bulmamız gerekiyor.

Bakın son günlerde ardı ardına skandallar patlamaya başladı.

İlki (ne de sonuncusu) Siirt'te meydana gelen olay... Üzerine tek kelime bile yazmak istemiyorum... Mide bulandırıcı olan yaşananların yaygınlığı ve bu konuda bilebildiklerimizin ne kadar sınırılı olduğu.

Aşık olan çocukların, dershaneden atılması meselesine ne demeli?
Bu meselede bir kesimin susukunluğunu ne yapacağız?

Bakın size çok daha vahim bir şeyden bahsedeyim... Geçenlerde programa girerken çok yorgundum ve bir tıp doktoru arkadaşımı aradım, 'Yahu, programda konsantre olmam için ne alsam? Bu enerji içecekleri zararlı mı?' dedim.

O da gülerek, 'Kahve iç...'dedi...

Fakat sonra laf lafı açınca üniversite sınavına hazırlanan çocuklara konsantrasyon için verilen ilaçlardan bahsetti....

Bazı meslektaşlarının, kırmızı reçete ile satılan amphetamine içeren, son derece sert ilaçları ÖSS'ye hazırlanan çocuklara verdiklerini söyledi.
'Yok artık daha neler?' diye tepki gösterince de, 'Yahu sen ne diyorsun...İlkokul çağındaki hiperaktif çocuklara bile ailelerinin şikayeti üzerine bu ilaçlar yazılıyor' dedi.

Durup genel bir resme bakalım.

Hemen hiçbir konuda uzlaşamıyoruz. Ekonomi, siyaset, kültür, spor, sanat...

Bari çocuklar üzerinde anlaşalım.

Yakalarını rahat bırakalım. Topluca tecavüz edilen, dövülen, haplanan, horlanan bir kuşak...
Ne olur bir an için durup düşünelim.

http://www.aksam.com.tr/2010/04/24/yazar/17178/serdar_akinan/cekin_elinizi_cocuklardan.html

Umur Talu
Ayıp
15 Haziran 2010

Yıldırım Türker dün Azat’ı yazmıştı.

Ben de pembe elbiseli ölü gelini. Yarısı öğretmen yarısı teğmen aşkın ölü parçasını.

(Yazıda) yanına 40 bin ölü, yüzlerce kayıp da koşmuştu.

Nasıl saflaşırsak saflaşalım, cenazeler esasında birbirlerini kaldırıyordu.

Devlet ve milletin resmi ağzında bile 40 bin ölü tek oluyordu.

Dün 40 bin ise yuvarlanmış rakam, işte Şemdinli’de Mehmet Ali Birlik, Söke, yaş henüz 21, yedi aylık asker eklendi; 40 bin 001 mi oldu! Yoksa çoktan ölmüş, çoktan olmuş muydu!

***

Azat, de ki kendi başına bir Gazze.

13 yıl önce, bir buçuk yaşında, annesiyle birlikte işkenceyle kuşatılmıştı. Abluka bitmedi.

Anneye Tabip Odası belgeli işkence raporu, bebeğe resmi hüviyetli vicdansızdan sigara yanığı; taciz.

Bu utanmazlık üstünde devletin bekası devam etti, nasıl ettiyse!

Bulup okuyun. Bir bebeğin büyüyüşü: Hapis, işkence, anadan ayrılık, elden ele sürünme, okulda dışlanma, aşağılanma, hasta annenin 9 yıl sonra tahliyesiyle sevinç, engellilere hizmet ederek bebekken hırpalanmış oğluna gecikmiş bir hayat vermeye çabalayan annenin mücadelesi, suçu “yanlış” bir evde bulunmak olan annenin yine cezaevine alınışı.

Büyüyüp de devlete, millete faydalı…

Yıldırım Türker yazmış ki, “Azat en çok, hasta annesinin ölmesinden korkuyor”.

Anladım ki, hayat bildiği cehennemi bile, ölüm yanında cennet sayıyor!

Anası Azat adını vermiş; ah kölelik tarihimin kaçamayan çocuğu!

14 yıldır, onca hükümet, onca kanun, onca demokratikleşme, onca hukuk devleti; diyorlar ki, “Olmaz... Azat olmaz… Azap iyidir.”

Cumhurbaşkanı, Çankaya’da ya da Güney Kore’de; Azat’ı da hissedemez mi?

Kayıp

Bilgin, Alpsoy, Ceylan, Kırbayır, Gülünay, Ocak, Morsümbül, Yedigöl, Yaman aileleri ve diğerleri.

15 yıl önce Galatasaray Lisesi önündeki haykırış, şimdi yorgun ama ısrarlı adımlarla Ankara’ya yürüyor. 21’inde Meclis’e varmak üzere.

Yakınları yıllardır “gözaltında kayıp”.. En az 1300 kişi. Esas kayıp sayısının bunun on katıyla ifade edildiği bir yana.

Ah Azat, bir de şükretmeni isterlerse; yaşıyorsun işte, bak anan da sağ diye!

27 Mayıs 1995’te, “Yakınlarımızı sağ aldınız, sağ istiyoruz” diye çıkmış ilk ses.

(Ressam Yılmaz Merzifonlu “Cumartesi anneleri” tablosuyla Galatasaray önünü ölümsüzleştirenlerdendi. Biz de o tabloyu çocuklarımıza bir ders, bir miras yaptık.)

270 hafta olmuş; çocuklar büyümüş, torunlar olmuş; ellerinde dedelerin gencecik resimleri. Evlatlar babalarından daha yaşlı!

Artık “sağ istiyoruz” talebi boğazlarda düğümlenmiş; “Kaybedenler yargılansın; artık kimse kaybolmasın” olmuş.

***

Diyorlar ki, “Onların neyle suçlandıklarını; öldürüldüyseler, nerede gömülü olduklarını bilmiyoruz. Kiminin kaybedildikten sonra çocukları oldu. Onlarsız büyüdü. Anaları, babaları onlarsız yaşlandı. Torunlar onları hiç göremedi. Kaybedenler hiç yargılanmadı.”

(..)

Ailesi 16 yıldır, Ankara’da gözaltına alınmış Kenan Bilgin’i arıyor. Cumhuriyet Başsavcısı Kemaloğlu, AİHM’e ifadede, "Gözaltında kaybedildiğine inandığını, failleri bulmak için çok uğraştığını, fakat karşısına bir duvar dikildiğini" söylemişti.

O yüzden işte, aramızdan bebek Azat’ları hırpalamış, Bilginler’i kaybetmiş “bir duvar” varsa; esasta hepimizin aklı ve vicdanı da abluka altındadır! Hissetmeye bakar. habertürk